Aynı İnsan

        (Geçmiş) Doğru yer, yanlış zaman, doğru insan....
        (Şimdi) Yanlış yerler, yanlış zaman, doğru insan...
        (Yakın gelecek) Doğru yer, yanlış zaman, doğru insan...
        (Gelecek) Doğru yerler, yanlış zaman, doğru insan...
        (Uzak Gelecek) Doğru yer, doğru zaman, doğru insan...
        
        Görebilmek bu şimdiden, ama tutarsızca istemek, zorlamak her anı, yanlış bile olsa, konuşmak olacağından emin olarak, ama acelecilikle kaybecek olduğunun farkındalığında. Tanımıyorum bile sadece hissediyorum, çünkü belki hayatımdaki geçmiş izleri aklımda bile tutamadığım, benzetme yapmadan sevdiğim, etkilendiğim ve belki (bu kadar kendi içimde abarttığıma göre buraya yazarken de abartarak) AŞIK olduğum başka biri olmadı. Evet! daha önce de aşık oldum, bu ilk değil, hem de feci aşık oldum ve bittikten sonra korktum, yaşamaktan, ilişkilerden, şimdiyse korkmuyorum sadece aşık olmak istiyorum doğru olduğuna inandığım bir insana, gülümsemeyi bilen benim gülümsediğim zamanlara denk gelen, ama tabii ki hep yanımda olacak...

        Düşününce tanımıyorum, ama aslında çok iyi tanıyorum, her hareketine şimdiden anlam verebiliyorum, ne yapabileceğini, ne yapmak istediğini anlayabiliyorum, telefonu uykulu sesle açtığında uykulu değilmiş gibi davranmasından anlıyorum, iki yanımda otururken, öne hafif eğilip bana doğru sırıtışından anlıyorum kim olduğunu, dizi izlemeyi zaman zaman konuşmaya tercih etmesinden anlıyorum... Kendinden çok emin konuşması tamamen ele veriyor zaten kim olduğu ile ilgili herşeyi. İnsanlardan farklı olmaya çalışmamasından, aynı olmak için çabalamamasından biliyorum, keybetmekten korkmayıp, kaybettiği için üzülmesinden biliyorum, gereksiz yerde sorgulamasından arkasından “boşver yaaa!” demesinden biliyorum kendi içinden...
        
        İçinden geldiği gibi çocuk olabilmesinden görüyorum, o olgunluğun nerede olduğunu...

        Ama ben, ben gibi davranmıyorum, sanki 4senedir üstünde en ince ayrıntısına kadar mükemmelleştirdiğim projemi sunuyorum, adım adım ezberlemiş olmama rağmen sunumu, sonunda ne soracaklarını biliyor olmama rağmen, hala kekeliyorum, bir saatlik sunumu beş dakikada bitirebilirmiş gibi koşturuyorum anlatacaklarımı atlaya atlaya anlatıyorum. Hala başındayım, hala yavaşlayabilir, derin bir nefes alıp, heyecanımın içinde kaybolan özgüvenimi yeniden sergileyebilirim... Sonra herşey yeniden güzel olacak, dinleyiciler alkışlayacak, “mükemmel” “kusursuz” diyecekler...