Resmen kaçıyorum, düşünmekten, hayattan. Daha ne kadar kaçabilirim bilmiyorum, kaçmak istemiyorum aslında, en azından artık ve daha fazla. Korkmak, korkak olmak bir yere kadar, gerçi ne kadar bunu şu anda burada itiraf etsem de, her ne kadar bunu istemediğimi belirtsem de, yarın ve hatta belki de bu yazımın ortasında yine kaçıcam, bırakıp yarısında oyuna dalıcam yeniden. Hayata dair hiç bir şey yapasım yok, yaptığımda yok, her günden ve herşeyden kaçar haldeyim, kendimi kaçarken kaybetmişim haberim yok.
Hayat benim için her zaman çok kolay olmuştur, hayat bana hep kolay gelmiştir, ne istediysem ne dilediysem o yada bugün gerçekleşmiştir. Geçmişte sevgilimle bir sürü kavgam bile olmuştur “hayat kolay” tezinde inat ettiğim için. Şu anda sorarsanız hayat kolay mı bilmiyorum, ama başedememye başladığım anda kaçtım, en başlangıcıydı herşeyin. Her olayda da aynı değil miyim sanki, zora gelemem, zora gelmeye alışmamışım, her zaman kolay kısmından halletmişim. Bunu da itiraf ettiğime bakmayın, karşıma geçip, “şu zaman şunu yaptın; işin kolayına kaçtın” deseniz, kesinlikle kendimi ve oradaki davranışımı açıklayacak, size de mantıklı gelecek şekilde bir anlam yüklerim ve anlatırım. Zorlmayın zorlama konusunda bile kolay bir kaçış noktası her zaman bulurum.
Belki de hayat buydu benim için, kendimi kandırmaca! Belki de hiç bir dileğim gerçekleşmedi, veya hiçbir zaman istediğim olmadı, ben belki de gerçekleşeni dileğim yaptım, olanı istedim. Her ne kadar kelimelerimde mantık olsa da, kendimi çok kolay şekilde kandırabilecek kadar mantıksızım. Her ne kadar insanlar beni mantıklı görseler de, belki de kendimi kandırabildiğim için insanları kandırabiliyorum, mantığın doğruluğu da tartışılır tabi.
Şu sıralar kendimi hipnoz etmekle meşgulüm. Hiç bir şey yapmıyorum, kendi salladığım kolyeye kendim bakarak kendimi hipnoz ediyorum, uyanmam için uyanmış olmam gerektiği için kendimi uyandıramıyorum da, kısır döngü, geçmiş olsun...
