Ofiste, dükkan için fazladan iki üç ürünün tasarımıyla ilgileniyorum; o sırada bir hışımla giriyorsun, kendine özgü o kambur ve ayaklarını sürmek ile vurmak arasındaki o yürüyüşünle.
-Bıraktım okulu
-Hıhı... Peki... Bu sefer neden?
-Yok gerçekten bıraktım!
-Hımm... Yarında yeniden başlıycan di mi?
Bir yandan “of”larken bir yandan çantanı karştırıp içinden yazılı bir kağıt çıkarıyorsun, okul çıkış belgen. Şaşkınlığımı gizleyemeyip “E? peki şimdi ne okumayı düşünüyorsun?” diye bir gaflette bulunup soruyorum. Bir süre kavga ediyor tartışıyoruz, ardından yine o tatlı yürüyüşünle sinir olmuş bir şekilde kapıyı çarparak çıkıyorsun. Bende ne olduğunu algılayamamış bir şekilde yeniden yerime oturup, elime telefonu alıp bir kaç kişiyi arıyorum. Çok geçmeden sakinleşmiş bir şekilde ofise geri geliyorsun ve bana Bodrum’a hala gidip gitmek istemediğimi soruyorsun ve telefonla konuştuğumu farkedip yuvarlak sandalyeye atıyorsun kendini yine bir “of”la. Ben telefonda konuşurken arada “baba peki orada 100m2 civarında bir mağaza açabilir miyiz? Vitrin filan sorun olur mu?” diye soruyorum ve o ana kadar dikkatini çekmemişken birden garip garip bakmaya ve pür dikkat dinlemeye başlıyorsun.
İki ay sonra, Bodrum’daki eve yerleşmiş birbirimize pislik yaparak şakalaşıyoruz. Sen geceden biraz hasta olduğun için evdeyiz. Elinde her zamanki gibi ateş ölçerin bana laf yetiştiriyorsun.
-Kötü mü oldu geldiğimiz?
-Yok canım biliyorsun hep sadece ikimiz kalalım istemişimdir
-Guitar Hero sözünü tutacak mısın?
-Sen ateşini bi ölçsene, ateşin yoksa üzerine bişeyler giy
-Ateşim yoksa altımdakini de çıkarmayı tercih ederim
-Bu yeni edepsiz halini sevdim
-Ben hep böyleydim...
-Bunu da “bi sen bu yanımı görmedin herkes biliyo” dersen cıngar çıkar ama
-Yok bunu bi tek sadece sen bileceksin
Her ilişkide bir hayal kuruluyor öyle yada böyle. Son İstanbul gidişimde farkettimki sanki bunlardaki erkek rolü hiç bir zaman bana layık bişey olarak kalamayacak. Bu yazıyı yazarken bile Bodrum mekan olarak hariç hali hazırda diğer bir 3. şahısla yaşandığını bile düşünüyorum... Hayat boktan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder