Yazmak istiyorum

        Saatlerce yazmak istiyorum insanlar okusun ya da okumasın yazmak istiyorum. Televizyonu konu bulmak için izliyorum resmen ama beni yavaş yavaş çürütüyo. Aptal kutusu diye boşuna dememişler, aptal değilsen bile aptallaşıyorsun bir süre izledikten sonra. Gerçi ben biraz dozunu kaçırdım galiba bu aptal kutusu işini ve feci şekilde aptallaşmaktayım.
        
        Bende bi gariplik var insanlarla diyaloğa giremiyorum. Çok fazla kendi içime kapanmaya başladım. Kimseye bişey anlatasım gelmiyor, kimseyle bişey konuşasım. Belki de anlatacak bişey yoktur bilemiyorum. Gerçi biraz olsun Zeynep gibi olmak isterdim çünkü hatun her küçük olaydan saatlerce anlatacak bişeyler bulabiliyo.
        
        Ders notları belli oldu! 1,25 ortalamam var ve bu beni acayip kötü yaptı, evden çıkmak istemiyordum şimdi hiç istemiyorum, sadece hangi derse çalışmaya başlasam şimdiden diye düşünüyorum.
        
        Aslı online ☺ onun sadece online olduğunu görmek rahatlatıyor beni. Sormak istiyorum napıyorsun, ne düşünüyorsun diye ama ne biliim çekiniyorum ona karşı garip bi his ona karşı hissettiklerim. Sanki zamanını bekliyormuşum gibi. Bilemiyorum anlam veremediğim bişiy. Evet onu hep sevdim, hep yanımda olsun istedim, ama hiç olamadı. Şimdi burada olsaydı ☺ ne güzel olurdu, sessiz sakin bir şekilde uyanırdık, hiç bir şey söylemeden, bir şeyler yerdik, belki oturup bir film koyardık... Bilmiyorum galiba Aslı ile yaşanan o sessizlik anı, inanılmaz huzur beni ona sürekli yönlendiren. Onun olmayacağını biliyorum ama galiba onun gibi bir karım olsun istiyorum.
        
        Hayatımda artık abartı şeyler istemiyorum, sadece huzur ve mutluluk (az olsun öz olsun). Gerçi daha fazlasını hiç istemedim zaten ama bunu istemem bile bazen fazla geldi insanlara. Hani Anadolu Sigortanın bir reklamı vardı; adam ayanın karşısında, kendisine filan bakıyordu, yeni traş olmuş, karısı yanağından öpüp gülümsüyordu, adam “evdeki huzur zenginlik budur” diyordu sonunda. İşte benim istediğim sadece bu.
        
        Gerçi galiba herşeyde olduğu gibi sadece istiyorum, yukarıda notlarımdan bahsedip sonra burada çok mu şey istiyorum diyorum ama duruma bakılırsa çok şey istiyorum. Bişeyler yapmam gerekirdi, ders almış olmam. Ders aldığımı düşünüyorum ama o kadar yavaş davranıyorum ki bişeyleri düzeltmekte; hani bebek adımları (hep amerikan filmlerinde dizilerinde duyuyorum bu lafı) benim ki biraz bebek adımından da öte sanki yeni doğmuş bir bebeğin adımları ya da kaplumbağa’nın bebeğinin adımları gibi. Eğer hayatımda birşeyler yolunda gitsin istiyorsam, huzur ve mutluluk istiyorsam ilk önce zemini benim hazırlamam lazım...

        Şimdi Rome denen dizi var CNBC-e de, gerçi reklamlar girdi araya. Arçelik reklamını izledim de, o robot benim sinirime dokunuyo. Yani bi robot kendini ancak bu kadar beğenebilir, bu kadar megoloman olabilir. Yani var olsa gerçekten onun çenesini kırmak isterim. Bana cani diyorsanız kendinizi çok fazla reklamlara kaptırmışsınız demektir; o bir robot, robot, makine yani, içinde vidaları var, sinir sistemi yok, canı acımaz. Sinir sistemi yok ama benim sinir sistemimi alt üst ediyo...