Hayatın bir döneminde, tahminimce ergenlikte ve hatta çoğunlukla artık ergenlikte olmadığınızın farkına vardığınız bir dönemde, artık tehlikelere, risklere atılmaya başlarsınız, bunun adına da macera dersiniz. Hayatınızın bu dönemi uzun ve yanlışlarla dolu olur. O kadar şey yaşarsınız ki sonradan pişman olacağınız ve 'normal bir hayat' diye genellemenin çoğunun belirteceği şeylerin o kadar dışına çıkarsınız ki, bir süre sonra geriye bakıp o yaşadığınız şeyleri düşününce, 'normal bir hayat' normallerin düzeyinde değil. Artık herşey normal olur, inişler çıkışlar uçakların fırtınalı havalarda türbülansa girmesi kadar normaldir, yemeğinizi yemeğe devam edersiniz.
Normlara göre, anormallikleri yaşayıp, anormallikleri yaşayacağınız bir döneme girersiniz, ölüm normaldir, doğum da! Kavgalar, ayrılıklar, çoklu ilişkiler, yalnız kalmalar, dışlanmalar, bunların hepsi normaldir artık sizin için. Uzun bir dönemdir, anormalliklerin normalliği, alıştırır kendine, geçmek bilmez, insanlar size duygusuz ve umursamaz demeye başlar, ne kadar çok empati kursanız hissetseniz de, herşey gayet normaldir ve "normal! gayet normal" dersiniz geçersiniz.
Esas zor olan ne, o ergenlik sonrası dönemdir, ne de anormalliğin normalliği, zor olan esas bundan sonra başınıza gelenlerdir. Artık alışmış, anormaller normaldir, normaller anormal. Zaman geçer artık ne normaldir ne anormal bilemezsin ve kısa bir geçişte artık her şey anormal olmuştur. Herşeyi garipsersin, ne yapacağını şaşırır, insanlara de diyeceğini bilemez olursun, herşey yanlıştır söylediğin.
Tabii ki en zoru bu değildir, hayatta en zoru diye birşey yoktur, her gün daha kolayıyla veya zoruyla karşılaşırsın. Her sorun gibi, her çukur gibi bir yol bulursun kendine, zor da olsa, yavaş yavaş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder